۱. عشق در اولین ضربان قلب
فلورنتینو، جوانی کم‌رو و خیال‌پرداز، در میان گرمای ظهرهای گرمسیری به ناگاه با فرمینا دازا روبه‌رو می‌شود.
دلش با نگاهی می‌لرزد و عشق در درونش جوانه می‌زند.
با شعرها و نامه‌هایی پر از احساس، دل فرمینا را می‌رباید.
عشقی پاک، پنهان و پرهیجان میان دو نوجوان شکل می‌گیرد.
دنیایشان سرشار از رؤیاست؛ رؤیایی که با دیوارهای جامعه در ستیز است.
اما پدر فرمینا با این عشق مخالف است و میان آن‌ها جدایی می‌افکند.
فرمینا دور می‌شود، فلورنتینو تنها می‌ماند.
اما او هنوز دل به همان نگاه بسته است...

۲. بازگشت دختری که دیگر همان نیست
پس از مدتی، فرمینا بازمی‌گردد، اما دیگر دختر رویاییِ سال‌های نوجوانی نیست.
در دیداری کوتاه، او عشق را به سادگی کنار می‌گذارد و می‌گوید: «تو را اشتباه گرفتم».
فلورنتینو با دل شکسته از او جدا می‌شود اما سوگند وفاداری‌اش را فراموش نمی‌کند.
فرمینا با دکتر اوربینو ازدواج می‌کند؛ مردی محترم، معقول و اهل منطق.
فلورنتینو سال‌ها در سایه‌ی این ازدواج، در تنهاییِ خودش می‌سوزد.
اما هیچ‌گاه دل از یاد او نمی‌شوید.
با معشوقه‌هایی بی‌شمار می‌کوشد خلا را پر کند،
اما همیشه، در دل، جای فرمینا خالی است.

۳. ازدواجی میان نظم و سکوت
فرمینا زندگی‌اش را با دکتر اوربینو ادامه می‌دهد؛ زندگی‌ای محترمانه، منظم، اما بی‌جوشش دل.
سال‌ها می‌گذرد، با سفرها، بحث‌ها، تولدها و مرگ‌ها.
اوربینو مردی درست‌کار است اما از شور عاشقانه بی‌بهره.
فرمینا گاه در سکوت آشپزخانه و گاه در اتاق خواب، به گذشته فکر می‌کند.
او خود را زنی خوشبخت می‌داند، اما در ژرفای دل، چیزی کم دارد.
شعری، شوری، خاطره‌ای از نگاهی که رهایش نکرده.
در دل آن نظم، گاه صدایی از قلب گذشته به گوش می‌رسد.
اما زندگی، همچنان در مسیر عادت، پیش می‌رود.

۴. بازگشت غریبه‌ای آشنا
پس از مرگ ناگهانی اوربینو، فرمینا به خلوتی سنگین فرو می‌رود.
و ناگهان، فلورنتینو با پیراهنی که بوی گذشته دارد، بازمی‌گردد.
او در مراسم خاکسپاری، بی‌پروا عشقش را دوباره ابراز می‌کند.
فرمینا مبهوت می‌شود، خشمگین، و ابتدا او را پس می‌زند.
اما نامه‌ها، صداقت نگاهش، و ماندگاری احساسی که خاموش نشده،
در دل فرمینا جرقه‌هایی از گذشته روشن می‌کند.
او میان غرور، ترس و تردید، آرام‌آرام نرم می‌شود.
و فرصت تازه‌ای در دل سالخوردگی جوانه می‌زند.

۵. کشتی‌ای به سوی آرامش
فرمینا دعوت سفر با کشتی را می‌پذیرد؛ سفر نه فقط روی آب، که در دل احساس.
فلورنتینو و او در کنار هم، آرامش را تجربه می‌کنند، بی‌نیاز از اثبات.
دیگر نیازی به شعرهای آتشین و نگاه‌های دزدیده نیست.
هر سکوت، نشانی از صمیمیت است؛ هر لبخند، مهر سال‌ها انتظار.
آن‌ها عشق را این‌بار نه در شوق جوانی، بلکه در پذیرش پیری می‌چشند.
سفرشان، گویی عبور از دنیای قدیم به جهانی تازه است.
در کشتی، حرف‌ها کم است، ولی معنا بسیار.
و آب، همچنان آن‌ها را پیش می‌برد.

۶. پایان یا آغاز؟
فلورنتینو پرچم وبا را بر کشتی می‌زند تا هیچ‌کس مزاحم نباشد.
وبا این‌جا نه بیماری، که پناهی است برای عشقی پنهانی.
آنان تصمیم می‌گیرند در دریای جدایی از دنیا، با هم بمانند.
به جایی می‌روند که قضاوت نیست، قانون نیست، فقط عشق هست.
نه زمانی باقی مانده، نه آینده‌ای روشن؛ فقط اکنون و حضور یکدیگر.
و این کافی‌ست؛ برای دل‌هایی که پس از سال‌ها، آرام گرفته‌اند.
کشتی‌شان همچنان در حرکت است؛ بی‌پایان، بی‌مرز، بی‌نیاز از مقصد.
و عشق، همان‌طور که باید باشد، بی‌مرز و بی‌زمان...